Μια όμορφη γατο -ποντικοϊστορία από την Κομοτηνή!

Οι γατοποντικοί της Κομοτηνής

Πριν πολλά-πολλά χρόνια στο κέντρο της Κομοτηνής υπήρχε ένα ποτάμι, ο Μπουκλουτζάς. Οι άνθρωποι περνούσαν τα γεφυράκια του για να πάνε στην απέναντι μεριά, έκαναν περιπάτους δίπλα στο ποτάμι,τα παιδιά ρίχνανε καραβάκια και τα παρακολουθούσαν καθώς ταξίδευαν με το ρεύμα του ποταμού.

Όλα αυτά βέβαια το καλοκαίρι. Γιατί το ποτάμι το χειμώνα “θύμωνε” και πλημμύριζε μπαίνοντας στα γειτονικά σπίτια και μαγαζιά.

Τότε οι άνθρωποι πήραν την απόφαση να αλλάξουν την πορεία του ποταμού για να περνάει έξω από την πόλη. Στη θέση της παλιάς κοίτης του έφτιαξαν έναν δρόμο και την κάλυψαν με χώμα και τσιμέντο.

Εκείνη την εποχή ένας αδέσποτος γάτος, ο Μουστάκιας είχε ανακαλύψει δίπλα στο ποτάμι τη φωλιά μιας γκρίζας ποντικίνας, της Ζοζεφίνας. Την παραφύλαγε λοιπόν για να την πιάσει. Ώσπου μια μέρα, μόλις η Ζοζεφίνα εμφανίστηκε άρχισε να την κυνηγά με μανία.

Τότε οι εργάτες χωρίς να ξέρουν τι γινόταν έκλεισαν με τσιμέντο την έξοδο της ποντικοφωλιάς, αφήνοντας γάτα και ποντίκι για πάντα εγκλωβισμένους εκεί μέσα. Δυο αιώνιοι εχθροί βρέθηκαν φυλακισμένοι μαζί!

Ξαφνικά, το κυνηγητό δεν έμοιαζε τόσο καλή ιδέα. Γάτος και ποντικίνα έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να ζήσουν μαζί μέχρι να μπορέσουν να βγουν.

Η Ζοζεφίνα είναι αλήθεια ότι τον φοβόταν τον γάτο στην αρχή. Καταλάβαινε όμως ότι βρίσκονταν σε δύσκολη θέση και αποφάσισε να τον φιλοξενήσει στην ποντικοφωλιά, όσο καλύτερα μπορούσε.

Κι έτσι, ο Μουστάκιας εκτίμησε τη φιλοξενία κι άρχισε να γίνεται φίλος με την ποντικίνα. Μέχρι που ερωτεύτηκαν οι δύο τους! Ναι, απίθανο δεν είναι; Κι έκαναν και παιδάκια, γατοποντικάκια! Άλλα μοιάζανε στο μπαμπά τους και είχαν κεφάλι γάτας και ουρά ποντικιού κι άλλα στη μαμά τους και είχανε κεφάλι ποντικιού και ουρά γάτας!

Τα μικρά γατοποντικάκια βρήκανε στενά περάσματα και βγήκαν στη επιφάνεια, κάτι που δεν ήταν δυνατό να κάνουν οι γονείς τους. Έτσι, από καιρό σε καιρό, εμφανίζονταν στην πόλη αυτά τα παράξενα πλάσματα, που όποιος τα έβλεπε δεν πίστευε στα μάτια του...

Ένα από τα τρισέγγονά τους βρέθηκε μια μέρα στην αυλή μου, την ώρα που ετοιμαζόμουν να πάω να πάρω ένα κατοικίδιο ζωάκι. Τότε το αποφάσισα: αυτό θα ήταν το κατοικίδιό μου. Το ονόμασα Ζωηρούλη, γιατί έχει την ευκινησία της γάτας και είναι ζημιάρικο σαν ποντικός. Α, κι επειδή μου θύμιζε τις όμορφες ζωγραφιές των ζωηρών μαθητών της Δευτέρας του κυρίου Αντώνη, στους οποίους αφιερώνω και αυτό το παραμύθι!

κ. Μαρίνα

Τα ζωηρά δευτεράκια έγραψαν: 

" Κυρία Μαρίνα η γατο- ποντικοϊστορία σας είναι πολύ ωραία. Μας άρεσε πολύ! Εντυπωσιαστήκαμε από το γατοποντικό που τον ονομάσατε Ζωηρούλη. 

Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ!"

Όλα ξεκίνησαν από αυτήν εδώ την ανάρτηση και τα σχόλια που ακολούθησαν

(το ιστολόγιο της κ. Μαρίνας και των μαθητών της εδώ)